Bugün gördüm

Giymişsin! Giymişsin ve çok şey demişsin bana. Giymişsin giymişsin giymişsin! Demişsin ki sonrasında da, anlattıklarımın, söylemediklerimin hepsi yalan. Hepsi yalan... Ah giymişsin ama, bitti şimdi her şey. Benden bağımsız, benden uzak giymişsin. Ben aklımın içinde gezerken sen uzakta beni özlemişsin.
Gözlerimin oyunu olmasın, olmamalı bu noktada.
İğne iplik elimde, siyah bir delik etrafında çalışıyorlar. Ben değilim oradaki, mekanik bir hiç bu ortamı saran. Aklımda olmayanı o deliğe yamayan. Siyah bir ip amaçsız seçilmiş ama sonradan mesajını verecekmiş, öngörülememiş sadece.
Sendekinin kitap olduğunu hep biliyordum zaten. Bendekiyse sadece iki kalp kapakçığı. Ama giymişsin şimdi her şey yolunda artık. İçini deşen bir çentik, elimde ip, iğne ben beklemekteyim. Yamalar, benlik yamalar, bencil yamalar, hatırlama ve huzursuzlanma molası...
Bir çizgi ve bir çizgi daha... Siyah, kara, zifir çizgiler. Bir tek beni sarmıyorlar artık, seni de sıkıyorlar. Aklına beni sokuyorlar. Sorun yok, artık yalnız değilsin, değilim. Ve beraber hiç değiliz. Ama giymişsin işte. Demek ki hala paylaşıyoruz aynı beyni.
Giymişsin! Giymişsin sen de deli ceketini!


Moya